Und Dann?

Λοιπόν εντάξει
σβήσαμε τα λάθη και τα λόγια μας
ψάχνοντας κάπου να τελειώσουμε τα κορμιά μας
να στεγνώσουμε
όλα τα ηλίθια παιδικά μας όνειρα.
Και τώρα?
Πώς?
Πώς συνεχίζεις όταν όλα είναι εντάξει?
Όπως θάπρεπε να ήταν.
Όμως παρόλα αυτά.
Μου χρωστάς και σου χρωστάω.
Σου εύχομαι να ζεις πάντοτε
μεγάλες στιγμές.
Συγχαρητήρια και στους δύο.
Μόλις χάσαμε την τελευταία ευκαιρία.
Που επενδύσαμε στη ζωή.
Να προχωράμε σωστά.
Υγιώς.
Ορθά.
Και όλα τα άλλα?
Τώρα που είμαστε δυνατοί
δηλαδή
τώρα είναι που έχει σημασία.
Ή τουλάχιστον νομίζουμε πως είμαστε.
Τώρα που οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και άχρωμοι.
Με διαύγεια.
Αστεία λέξη
και τόσο
μη-πραγματική!
Μου λείπουν τα τραγούδια σου,
γυμνό καλώδιο.
Τώρα που κρυβόμαστε για να σωθούμε.
Κάποιες φορές δεν φτάνει ο τσαμπουκάς.
Κάποιες φορές είμαστε λίγοι γι αυτά που συμβαίνουν.
Λοιπόν εντάξει.
Αφού το θέλεις.
Απεύχομαι τις ευκαιρίες μου και αποχωρώ.
Προχωρώ.
Ήρεμα υποτίθεται γελώντας.
Με μια μεγάλη τρύπα να κουβαλάω
και να θυμάμαι
όποτε θέλω να λυπηθώ.
Κι είναι τελικά τόσο απλή μια νέα αρχή.
Καινούριες συστάσεις.
Χωρίς ερωτήσεις και σκέψεις
και προβολές του παρελθόντος.
Αν έχεις βγει ζωντανός
τότε όλα ξαναρχίζουν.
Απλά.
Είναι το πιο απλό.
Λένε η αγάπη όλα τα νικά.
Η αδικαιολόγητη
που κάποτε υπήρξε.
Που ακόμα υπάρχει
αλλά ψάχνει να βρει τη φωνή της.
Κάπου μέσα.
Κάπου θα υπάρχεις.
Θα τρως θα κοιμασαι θα γράφεις.
Κάθε φορά που κοιμάμαι σε ξένα σεντόνια.
Για πάντα τόσο ξένα?
Υπάρχεις.
Υπάρχει χώρος?
Υπάρχει χώρος?
Υπάρχει χώρος?
Χρόνος πάντα υπάρχει.
Λάθος σκηνικές οδηγίες μας έδωσαν.