Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Sie Nicht Mehr

Σκυμμένες στα χαρτιά τους
Οι παρθένες
Οι παρθένες όλου του κόσμου
Κάτω απ' τον ήλιο
Κάτω απ' το πολύ φως
Αγέρωχες
Και λυπημένες
Σχεδιάζουν
Να χαρίσουν το σώμα τους
στα σκυλιά
Να χωρίσουν το σώμα τους
στα είκοσι ένα
Αφού δεν υπάρχει πια ελπίδα
Δεν υπήρξε ποτέ
ελπίδα
ή κάτι παρόμοιο
κι έχουν αποτύχει όλες
οι αλήθειες
και τα ψέματά τους.
Στο κενό επιμένουν
Στο κενό πιστεύουν
Στην άκρη του ματιού σου
αδιάφορες οι κλειστές ιστορίες τους
Θα τρόμαζαν αν ήξεραν
πόσο άσχημες
μοιάζουν αλήθεια
οι παρθένες γριές πόρνες
με τα ματωμένα
βιβλία τους.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Und Dann?

Λοιπόν εντάξει
σβήσαμε τα λάθη και τα λόγια μας
ψάχνοντας κάπου να τελειώσουμε τα κορμιά μας
να στεγνώσουμε
όλα τα ηλίθια παιδικά μας όνειρα.
Και τώρα?
Πώς?
Πώς συνεχίζεις όταν όλα είναι εντάξει?
Όπως θάπρεπε να ήταν.
Όμως παρόλα αυτά.
Μου χρωστάς και σου χρωστάω.
Σου εύχομαι να ζεις πάντοτε
μεγάλες στιγμές.
Συγχαρητήρια και στους δύο.
Μόλις χάσαμε την τελευταία ευκαιρία.
Που επενδύσαμε στη ζωή.
Να προχωράμε σωστά.
Υγιώς.
Ορθά.
Και όλα τα άλλα?
Τώρα που είμαστε δυνατοί
δηλαδή
τώρα είναι που έχει σημασία.
Ή τουλάχιστον νομίζουμε πως είμαστε.
Τώρα που οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και άχρωμοι.
Με διαύγεια.
Αστεία λέξη
και τόσο
μη-πραγματική!
Μου λείπουν τα τραγούδια σου,
γυμνό καλώδιο.
Τώρα που κρυβόμαστε για να σωθούμε.
Κάποιες φορές δεν φτάνει ο τσαμπουκάς.
Κάποιες φορές είμαστε λίγοι γι αυτά που συμβαίνουν.
Λοιπόν εντάξει.
Αφού το θέλεις.
Απεύχομαι τις ευκαιρίες μου και αποχωρώ.
Προχωρώ.
Ήρεμα υποτίθεται γελώντας.
Με μια μεγάλη τρύπα να κουβαλάω
και να θυμάμαι
όποτε θέλω να λυπηθώ.
Κι είναι τελικά τόσο απλή μια νέα αρχή.
Καινούριες συστάσεις.
Χωρίς ερωτήσεις και σκέψεις
και προβολές του παρελθόντος.
Αν έχεις βγει ζωντανός
τότε όλα ξαναρχίζουν.
Απλά.
Είναι το πιο απλό.
Λένε η αγάπη όλα τα νικά.
Η αδικαιολόγητη
που κάποτε υπήρξε.
Που ακόμα υπάρχει
αλλά ψάχνει να βρει τη φωνή της.
Κάπου μέσα.
Κάπου θα υπάρχεις.
Θα τρως θα κοιμασαι θα γράφεις.
Κάθε φορά που κοιμάμαι σε ξένα σεντόνια.
Για πάντα τόσο ξένα?
Υπάρχεις.
Υπάρχει χώρος?
Υπάρχει χώρος?
Υπάρχει χώρος?
Χρόνος πάντα υπάρχει.
Λάθος σκηνικές οδηγίες μας έδωσαν.

Sag Mir Etwas

Το αγαπημένο μου αριστερό προφίλ.
Μ' ένα σημάδι από κάψιμο.
Κι η τομή στο δεξί στήθος.
Όλες τις τομές του κόσμου
θάθελα νάχα.
Εγώ που φοβάμαι τα μόνιμα.
Θάθελα νάχα.
Τώρα πια
λιγότερες ερμηνείες
επιστρέφοντας στα παλιά λημέρια
κι η αγάπη η ηλίθια?
η αγάπη η αδικαιολόγητη?
επιλέγουμε να ξεχνάμε
τώρα πια
πολύ μικροί για ν΄αξίζουμε κάτι καλύτερο.
επιλέγουμε να ξεχνάμε
για να μπορούμε ακόμα να υπάρχουμε
στη γαλήνια νάρκη του σήμερα.
Αυτό το κάτι
που με σπρώχνει η ζωή μου να φτάσω
και δεν ξέρω τι.
Αυτό που ονομάζω εσένα.
Πολύ πιθανόν να γελάς.
Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Και δεν.
Δεν λυπάμαι που σε γνώρισα.
Δεν με κατέστρεψες.
Κι όσος πόνος μου προκάλεσες
είναι ό,τι πιο όμορφο
μου έχει συμβεί.

Lebensgeschichte

Και τότε έγδαρα το μισό κορμί μου
τράβηξα μια γραμμή στη μέση και με πέταξα
στον πρώτο κάδο.
Σχεδόν περήφανη που βρήκα τη δύναμη
ή μάλλον την αδυναμία
να υπάρχω
ισότιμα σ' αυτόν τον κόσμο.
Μ΄έκανες μια άλλη
μ΄έκανα μια άλλη
κυρίως εγώ
που μ΄άφησα.
Ξεπλυμένα μάτια
ξεπλυμένο σώμα
πουληθήκαμε στους εαυτούς μας
για λίγη ξένη επιδοκιμασία.
Στυφή και σάπια.
Για σένα πέθανα
το βλέπω
γιατί δεν άντεχες
να με βλέπεις έτσι
να με ξέρεις έτσι.
"Κι εγώ που είχα τόσο ανάγκη τη συμφιλίωση με το παρελθόν..''
Ανόητη.
Συμφιλίωση δεν θα υπάρξει ποτέ.
Ανόητη.
Πόσο λίγο με ξέρω.
Τι γελοία όταν προσπαθώ να υποκρίνομαι.
απόλυτα μη-γεννημένη ψεύτρα τελικά.
Να υποκλίνομαι στην εκάστοτε κοσμοθεωρία μου
ειδική παραγγελία προς αποφυγή της πραγματικότητας
της αληθινής εμένα.
Μπερδεμένη στη μέση
μπλεγμένη στη μέση
έχω βρει νομίζω τον τρόπο να υπάρχω
το λόγο να υπάρχω
κι όμως ακόμα δεν γίνεται να σβήσω
ακόμα δεν κατάφερα να σβήσω
σε παρακαλώ μην προσπαθείς
να με βοηθήσεις να σβήσω
γιατί
τα κάνεις χειρότερα.